Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/173

— 167 —

 Podczas tej rozmowy Andzia niepostrzeżona weszła do pokoju.
 — Gdzie wy jesteście? — zapytała, usłyszawszy ostatnie wyrazy rozmowy.
 Panna Ludwika przestraszyła się; młody człowiek odrzekł wesoło:
 — Jesteśmy wśród zwalisk starego zamku.
 — I oprowadza cię urocza strażniczka legend — rzekła, całując Ludwikę. — Doskonale, ale czemuż przyszłam tu, nudna przedstawicielka prozy, i przeszkodziłam miłej wycieczce!
 — Właściwie ona się jeszcze nie rozpoczęła — odrzekł pan Jan; — był to dopiero zamiar, który możemy jeszcze wykonać, jeżeli pani nie straciła już ochoty do błądzenia wśród rumowisk.
 — Ależ — odezwała się Andzia — zapominacie, że ruiny zasypane są teraz śniegiem i dostać się do nich nie łatwo.
 — Prawda, ale zamierzona wycieczka miała się odbyć idealnie, tylko myślą.
 — To zupełnie zmienia postać rzeczy; przynajmniej będę o was spokojna, że nie przeziębicie się w śniegu.
 — Kochana siostrzyczko — rzekł pan Jan, — dlaczego żartujesz z naszych zamiarów? Cóż ci taki spacer przeszkadza?