Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/175

— 169 —

 Pan Jan przez chwilę bacznie przypatrywał się siostrze; następnie, jakby uderzony jakąś myślą, rzekł:
 — Panno Ludwiko, czy pani nie zauważyła, że Andzia dziś bardzo ładnie wygląda?
 — Przecież ona zawsze ładna.
 — Ale dziś szczególnie, wyjątkowo. Jakie ożywienie na twarzy, jakie rumieńce, jakie oczy!
 — Eh, mój kochany, dajże pokój. Nie lubię komplimentów.
 — A jaka staranna tualeta!
 — Przecież święto.
 — No tak, ubierasz się zawsze ładnie, ale dziś wyjątkowo; dziś starałaś się o to, żeby ślicznie wyglądać.
 — Moja Ludwisiu — rzekła, śmiejąc się, — co się Jasiowi stało? Uwziął się na to, aby mi dokuczać. Czekam tylko, kiedy powie, żem się dziś umalowała, że jestem ubielona, uróżowana. Czy tak?
 — Tego nie powiem; ale żem cię taką jak dziś jeszcze nigdy nie widział, to fakt; staraj się, żebyś zawsze tak wyglądała.
 Andzia usiadła nawprost okna, i niby nie patrząc, rzucała jednak spojrzenia na drogę; pan Jan jedno z tych spojrzeń dostrzegł i zawołał:
 — Znamy już przyczynę ożywienia mej uroczej siostrzyczki, znamy powód niezwykłej