Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/178

— 172 —

 — Kto? kto? Kogo ty widzisz? Przecież żywego ducha niema na drodze!
 — Są... dwie wrony, idą po śniegu.
 — Zażartowałaś z nas.
 — Nie z was, lecz z kochanego braciszka. Niechże się utwierdzi w domysłach, niech podziwia bystrość swego wzroku i daru spostrzegawczego.
 Panny zaczęły się śmiać i odeszły wgłąb pokoju, młody człowiek został przy oknie, mając bowiem wzrok doskonały, dostrzegł pod lasem na drodze jakąś plamę czarną.
 — Cóż tam robisz przy oknie? — zapytała Andzia. — Obserwujesz wrony?
 — Tak, siostrzyczko, ale nie te, któreś nam pokazała. Jest to inna para.
 — Patrz dłużej, a doczekasz się jeszcze kilkunastu.
 — Te, które ja widzę, wyszły z lasu.
 — Bardzo naturalnie.
 — Pamiętaj jednak, Andziu, że najlepiej śmieje się ten, kto się śmieje ostatni.
 — Chcesz nas temi półsłówkami zwabić do okna — rzekła Andzia, — ale to ci się nie uda. Nie jesteśmy spragnione widoku wron.
 — Zobaczymy.
 — Nam tu jest bardzo dobrze.
 — Jednakże, szczególna rzecz — rzekł młody człowiek, — zdaje się, że mam wzrok doskonały, a nie mogę poznać, kto jedzie.