Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/189

— 183 —

 — Taki jest rozkaz i tak trzeba.
 — Skoro to jest twojem życzeniem.
 — Mojem życzeniem? Zapewne, ale nie o moje życzenia idzie; zdawało mi się tylko, że zechcesz zabrać kogoś na swoje sanki. Jeżeli to nie zgadza się z twoją intencyą, w takim razie...
 — Ale cóż znowu! Zgadza się najzupełniej i postaram się wrócić na czas.
 Kiedy pan Seweryn z synem odjechał, było już późno, zaraz też panie odeszły do swoich pokojów, tylko Andzia krzątała się jeszcze. Pan Jan zbliżył się do niej, ujął za rękę i rzekł:
 — Widzisz, jaka nieszczera jesteś, nie powiedziałaś mi ani słówka, a przecież tak dawno już tu jestem i zdaje mi się, że zasłużyłem na zaufanie.
 — O czem miałam ci powiedzieć, mój Jasiu?
 — Ano, o tym Hipolicie.
 — Nie był, więc też nie miałam go na myśli.
 — Żarty! Czy i teraz nie myślisz o nim?
 — Skoro zacząłeś o nim mówić, więc...
 — Domysły moje były słuszne; teraz już wiem wszystko.
 — Skoro wiesz, to dlaczego zadajesz mi pytania?