Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/190

— 184 —

 — E, kochana Andziu, tak nie można. Między nami nie powinno być tajemnic. Twoje szczęście, twój los tak mnie żywo obchodzi, jak los i szczęście własne, a zdaje mi się, że to serdeczne, braterskie uczucie, jakie mam dla ciebie, odpłacasz mi wzajemnością.
 — Tylko ci się zdaje? Pewny nie jesteś? Oj, ty Tomaszu niewierny! — rzekła z uśmiechem. — Mój Jasiu — dodała, — tyś mi przecież najbliższy, kocham cię jak rodzonego brata i w rzeczy samej tajemnic nie mam przed tobą.
 — A nie chciałaś się przyznać, nie chciałaś potwierdzić moich domysłów.
 — Bo wyjawiałeś je za głośno i w obecności osób trzecich; gdybyś się zwrócił z zapytaniem wprost do mnie i bez świadków...
 — Więc czynię to teraz. Kochasz go?
 — Tak — odrzekła spokojnie.
 — I on jest powodem, że, jak mi stryj mówił, odrzuciłaś wszystkich konkurentów.
 — Tak, on. Dawne to dzieje, mój Jasiu, dawne, stare dzieje.
 — Od potopu!
 — Nie; ale od lat przynajmniej... tak jest, od sześciu z górą. Lubiłam go bardzo, gdy jeszcze był dzieckiem w szkolnym mundurku. Podczas wakacyi przyjeżdżał do nas co parę dni na kucu i był wybornym towarzyszem zabawy; grywaliśmy w piłkę, goniliśmy się