Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/210

— 204 —

 — Tak, proszę jaśnie pana — odpowiadał stary wyga; — rzadko kiedy zdarza się nam spudłować.
 — Jakto nam?
 — A no: jaśnie panu i mnie.
 — Jakim sposobem ja mogę pudłować, kiedy nigdy nie strzelam?
 — To prawda, jaśnie panie.
 — A jakim sposobem ja mogę zabijać zwierzynę, kiedy ty mnie wyręczasz, Wincenty?
 — I to prawda, jaśnie panie. Ja zawsze sobie myślę, że to nie ja strzelam, tylko jaśnie pan, i dlatego staram się, żeby dobrze strzelać.
 — Słusznie robisz, Wincenty; ty jesteś intelligentny człowiek, ja każę ci dać gratyfikacyę.
 — Pokornie dziękuję jaśnie panu.
 — Ja cię wezmę ze sobą na polowanie hrabiego Eugeniusza.
 — Słucham jaśnie pana.
 — Sprawię ci bardzo ładny kostium strzelecki, taki, żeby wszyscy poznali, u kogo służysz. Ja już obmyśliłem, doskonale obmyśliłem. Słuchajno, stary, jak sądzisz, czy nasze dzisiejsze polowanie dobrze się udaje?
 — Paradnie, jaśnie panie.
 — I myślisz, że moi goście są kontenci?