Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/215

— 209 —

 — Trzeba jechać natychmiast; ja dam, ile potrzeba.
 — W domu chciałbym zarządzić...
 — Ja to biorę na siebie.
 — Ciociu, a Królówka? Przecież nie można tak zostawić.
 — Ja to biorę na siebie, powtarzam. Bądź spokojny. Jedź! Bóg świadkiem, że i ja pragnęłabym to samo uczynić, ale przecież ktoś zostać musi. Chodź do mnie, bierz co potrzeba, i nie zwłócz, Jasiu. Na wszystko cię zaklinam, nie zwłócz, każda minuta jest droga! Powiedz stryjowi i stryjence, że dusza moja jest przy nich, że modlę się na ich intencyę. Powiedz im to, Jasiu.
 Andzia zalała się łzami, przeczytawszy depeszę.
 — To już tak źle, tak źle! — mówiła — już może nigdy nie zobaczę tego wujaszka, który często na mnie zrzędził, ale kochał mnie jak ojciec. Proś, niech mi przebaczy, jeżeli zawiniłam kiedy względem niego; niech mię pobłogosławi.
 — Dobrze, dobrze, Andziu; a ty bądź w Królówce i wytłómacz...
 — Rozumiem, bądź spokojny, będę wiedziała, co mam mówić, pocieszę, a ty natychmiast po przyjeździe telegrafuj i zaraz list wysyłaj, donieś o wszystkiem z najdrobniejszymi szczegółami; gdyby zaś dłużej wypadło ci pozo-