Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/217

— 211 —

 — I tylko to jedno jest powodem twych łez?...
 — Tak, Andziu, tylko to.
 — Niedobra jesteś i nieszczera. Czy sądzisz, że ja nie odgaduję, że nie widzę, co się dzieje w twem sercu?
 — Ależ...
 — No, dobrze; przypuszczam więc, że się omyliłam, że domysły moje nie były trafne. W takim razie zachowam przy sobie to, co ci miałam powiedzieć.
 — Andziu...
 — Na cóż? Brat mój prosił, żebym go wytłómaczyła przed tobą, prosił, żebym pożegnała cię w jego imieniu, ale skoro cię to nic nie obchodzi...
 — Jakaś ty niedobra! Dlaczego mówisz do mnie w ten sposób?
 — Nie moja wina; sama to wywołałaś.
 — Andziu! Andziu! Co ci na tem zależy, żeby mi robić przykrości? Czy mało smutków i zmartwienia? Ja nie mogę powiedzieć ci wszystkiego, nie mogę.
 — Dlaczego? Dotychczas posiadałam zupełne twoje zaufanie.
 — Masz je i teraz, ale, moja droga, ja się obawiam, że przez ciebie jeszcze ktoś mógłby się dowiedzieć o tajemnicy mego serca, a jabym tego nie chciała. Nie chciałabym za nic