Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/236

— 230 —

o ostatnie chwile pana Piotra, o wdowę po nim pozostałą, o doktora.
 Pan Seweryn wspomniał o majątkowych sprawach.
 — Spodziewam się — rzekł, — że pod tym względem przynajmniej kłopotów mieć nie będziesz.
 Pan Jan odpowiedział wymijająco:
 — Zapewne, nie wiem jeszcze, rozpatrzę się w papierach, zobaczę. Zdaje się jednak, że będą różne trudności.
 — Nie może być! — zawołał pan Seweryn.
 — Powtarzam, że w tej chwili nic stanowczego powiedzieć nie mogę. Liczę na pana, że mi w razie potrzeby nie odmówisz rady. Obecnie najbardziej zaniepokojony jestem o stryjenkę. Ona jest tak przybita tem nieszczęściem, tak złamana i chora, że nie wiem, czy przeniesie to wszystko, a gdy powróci do domu, gdy zobaczy kąty, w których tyle lat spokojnie i szczęśliwie przeżyła, gdzie każdy szczegół przypominać jej będzie przeszłość, to...
 — Ależ, mój drogi — odezwała się pani Justyna, — a któżby ją teraz puścił do Krasek!? Prosto z kolei do nas przyjedzie, tu.
 — A jeżeli nie zechce?
 — Od czegóż my jesteśmy, ja i Andzia? Oczekiwać będziemy na stacyi i zabierzemy