Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/238

— 232 —

 — Z przyjemnością dźwigać go będę, choćby jak najdłużej, nie tylko z woli stryja, ale i z własnej woli. Czy pani o tem nic nie wie, niczego się pani nie domyśla?
 Zwróciła ku niemu duże, wilgotne, czarne oczy i szepnęła:
 — Wiem, że pan życzliwy jest dla nas.
 — Tylko życzliwy?
 — Ach, mój Boże! zadaje mi pan takie pytanie...
 Nie dokończyła i umilkła, zakłopotana, nie wiedząc, jak wyrazić swe myśli. Pragnęłaby powiedzieć wiele, bardzo wiele, ale była onieśmielona, nie mogła zdobyć się na odwagę. Widząc go smutnym i zmienionym, chciałaby go pocieszyć, wyznać, że dzieli jego zmartwienie, że myśl jej towarzyszyła mu ciągle. Tak wiele miałaby do powiedzenia! ale wzruszenie nie pozwalało jej na to. Oczy jej zaszły łzami.
 — Pani płacze — rzekł, ujmując ją za rękę.
 — Nie, nie! — szepnęła — tylko tak mi smutno.
 — W smutku poznaliśmy się — rzekł, — smutek zbliża nas do siebie... Czy też doczekamy kiedy jasnych dni radości?
 — Któżby tego nie pragnął!
 — Pragnie pani?
 — Dla siebie i dla wszystkich.
 — I dla mnie?