Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/247

— 241 —

 — Eh, panie! — rzekła z uśmiechem — przecież nie kłóciliśmy się, za cóż więc to przepraszanie?!
 — Na rachunek przyszłych kłótni: jutrzejszych, pojutrzejszych, niedzielnych.
 — Proszę zapamiętać to, co pan powiedział.
 — Dlaczego?
 — Obiecał pan, że kłócić się będziemy jutro, pojutrze, w niedzielę, to jest przez trzy dni z rzędu.
 — Czy to tak dużo?
 — Nie, ale to znaczy także, że pan tu będzie jutro, pojutrze, w niedzielę.
 — Ależ naturalnie! i w poniedziałek, we wtorek i w środę...
 — Proszę pamiętać, będziemy czekali.
 — Kto?
 — Wszyscy, cały dom: mama i my z Niną.
 — A pani sama?
 — Ja jestem cząstką całości.
 — Tak, ale najpiękniejszą, najmilszą, najlepszą i najdroższą.
 Te krótkie wizyty w Królówce były dla pana Jana jedyną pociechą w ciężkiem i kłopotliwem życiu. Zapominał chwilowo o troskach i silniejszy na duchu powracał do domu, do gospodarstwa, lub też puszczał się w drogę za interesami, których było mnóstwo do załatwienia i uporządkowania.