Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/26

— 20 —

sfrunęło z dachu na ziemię, a chowany bocian, przyśpieszając kroku, dążył za tą całą czeredą.
 — Ależ to arka Noego! — zawołał młody człowiek.
 — To jeszcze nie wszyscy jej mieszkańcy. Niema kruka, sroki, króliki gdzieindziej się lokują, a przecież nie na tem koniec!
 — Nie?
 — Jagnięta w owczarni, cielęta w oborze, a stadnina...
 — Macie i konie?
 — A jakże. Nie dużo, ale pochlebiam sobie, że zobaczysz je z przyjemnością, jeżeli...
 Nie dokończyła.
 — Jeżeli co? — zapytał Jan.
 — Jeżeli, no... jeżeli nie widzisz w koniu tylko siły do ciągnięcia powozu lub doróżki, lecz...
 — Dajesz mi do myślenia.
 — Zdaje się, że przyjechałeś na białym arabczyku stryja?
 — Tak.
 — No i cóż?
 — Bardzo ładny koń.
 — I nic więcej?
 — A cóżby jeszcze?
 — Ten biały arabczyk, braciszku, to poezya; ale skoro tego nie spostrzegasz...