Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/276

— 270 —

jest, po głosie poznałem. Dziwno mi było, żem nie widział, kiedy przyjechał; a on przyjechał konno, w samo południe; ja wtedy na obiedzie byłem i nie widziałem. Słyszę, państwo rozmawiają. Nie obchodzi mnie to nic, ale słucham. Trudno, nie miałem waty, żeby sobie uszy zatkać. I pani Sałacka, będąc na mojem miejscu, takżeby słuchała. Może nie?
 — Ja nie taka ciekawa.
 — I ja nie, ale skoro samo w ucho leci...
 — O czemże mówili?
 — O sumie.
 — O jakiej sumie?
 — A no, o tej, co nieboszczyk pan Piotr zapisał waszej panience.
 — Andzi?
 — No tak, właśnie o niej była mowa.
 — A cóż panu Sewerynowi do tego? Nieboszczyk zapisał, bo taka była jego wola. I dobrze zrobił, bo chociaż panienka nasza ma swój majątek, ale od przybytku głowa nie boli.
 — Racya i to.
 — Siostrzenica tak dobra, jak wasz panicz bratanek. Sama sprawiedliwość kazała, a nieboszczyk uczciwy człowiek był i niczyjej krzywdy nie pragnął.