Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/278

— 272 —

 — Więc to tak! — szeptała Sałacka, jakby sama do siebie — a więc to tak?
 — A tak, kochana pani.
 — I pan Pakułowski na swoje własne uszy słyszał? Naprawdę? Dokumentnie, bez żadnej omyłki? Mógłby pan na to przysiądz?
 — Ho, ho, zaraz przysiądz! Alboż to sąd, albo ja za świadka tu przyszedłem? Mówię po przyjaźni, że tak jest, takie słowa słyszałem. Można wierzyć, można nie wierzyć, jak się podoba.
 — Trudno wierzyć.
 — Żebym w ziemię zaraz wrósł, jeżeli kłamię. No, teraz wierzy pani?
 Jejmość nie odpowiedziała na to; rzuciła się na kanapę i zaczęła płakać.
 — Pani Sałacka! — zawołał ekonom — co pani wyrabiasz? do czego to podobne? Wielka rzecz, że panna za mąż wychodzi! Na to przecież jest panna! Nie będzie dla pani przyjemności siedzieć przez całe życie przy matce. A zresztą, co nam do tego? Oni sobie państwo, swoim dworem, a my sobie.
 — Ja ją tak bardzo kocham — szepnęła zapłakana baba, — ja się tak do niej przywiązałam, ja życzę, żeby jej było jak najlepiej.