Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/287

— 281 —

głębił, że nie słyszał turkotu nadjeżdżającej bryczki; dopiero silny, dźwięczny głos wyrwał go z tej zadumy:
 — Doktorze!
 — Ach! pan Jan — odrzekł. — Co tu robisz? dokąd jedziesz?
 — Do miasta. Ale co doktor tu robi?
 — Wyszedłem, aby przypatrzeć się wiośnie, może ostatniej już dla mnie.
 — I wybrał pan taki punkt dla swoich obserwacyi?
 — Wiosna jest wszędzie, mój młody przyjacielu.
 — Prawda, ale ludzi tu niema. Zapomniał już pan drogi do Krasek, do Królówki. Stryjenka żali się, że pana od dwóch tygodni nie widziała, a ciotka wybiera się, aby panu powiedzieć słowa prawdy. Polecono mi, żebym kochanego doktora przywiózł koniecznie.
 — A cóż tam u was?
 — Jak zwykle. Niech doktor siada, podwiozę; w mieście wypadnie mi zabawić z godzinę, a później pojedziemy razem. Dobrze?
 — Niech i tak będzie, pojadę, ale przecież wstąpisz do mnie?
 — Byłbym to w każdym razie uczynił, nie tylko z polecenia stryjenki, ale i z własnej chęci. Stęskniliśmy się wszyscy za panem. Eh, doktorze, wybrałbyś się do nas na parę tygodni przynajmniej; czas taki piękny, wio-