Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/30

— 24 —

lowała się szczerość, dobroć i prostota, cała postać jaśniała zdrowiem i młodością.
 Skromna, ale doskonale zrobiona sukienka uwydatniała piękny kształt kibici; ręce, trochę opalone, były małe i zgrabne.
 Z pasieki poszli do sadu, gdzie prawie wszystkie drzewa obciążone były mnóstwem dorodnych owoców; stamtąd znów do alei lipowej.
 — Do warzywa cię nie prowadzę — rzekła z uśmiechem: — to za wielka proza. Siądźmy tu na ławce i gawędźmy, dopóki wujaszek nie przebudzi się z drzemki. Jak ci się nasz ogród podoba?
 — Bardzo ładny; ale jeżeli mam być szczery, to muszę przyznać, że doznałem pewnego zawodu.
 — No, pod jakim względem?
 — Mówił mi stryj, kiedyśmy do was jechali, że wyprawiasz podobno jakieś gospodarskie figle. Bardzo byłem ciekaw je zobaczyć, a tymczasem...
 — Żadnych figlów niema. Spotkał cię zawód, ale to wina nie moja, tylko wuja Piotra.
 — W takim razie czemuż mnie mistyfikował?
 — Ależ nie! Mówił w najlepszej wierze.
 — Nie rozumiem.