Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/50

— 44 —

 Nie długo na siebie dał czekać, za kilka minut przyszedł, usiadł na ławeczce, zamyślił się.
 — Jakże, panie konsyliarzu — zapytał półgłosem ekonom, jakby go chcąc zbudzić z tej zadumy, — czy będzie się posyłało?
 — Nie trzeba, nie! Ja na całą noc zostanę z wami, a pan nie kładź się, konie każ mieć w pogotowiu.
 Ekonom otworzył swe małe, szare oczki jak mógł najszerzej; wielkie jego wąsiska zaczęły się szybko poruszać, powieki drgały.
 — Panie — rzekł głosem zdławionym, — czyżby, broń Boże?...
 — Cicho, cicho. On kona.
 — Kona! — szepnął z płaczem.
 — Bądźże mężczyzną, mój kochany.
 — Ano, juści, że jestem, ale widzi pan konsyliarz, jak się kilka lat służy, jak się przywiąże... Przecież człowiek ma serce, a ono, psia kość, boli!
 Ukrył twarz w dłoniach i zapłakał; przez grube, opalone palce ciekły łzy.
 — Siądź pan, uspokój się — szepnął doktor.
 Ekonom usiadł na ławce z łkaniem tłumionem.
 Noc była prześliczna, wymarzona, jedna z najpiękniejszych, jakie jesień dać może. Na lazurowem niebie złociły się gwiazdy, srebrzył się półksiężyc; zmrok i cisza otaczały uśpioną ziemię.