Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/74

— 68 —

 — My przecież nie żądamy darmo, my się znamy na grzeczności. Niech to pan Pakułowski weźmie trochę na rozum.
 — Nie. Już raz powiedziałem, i jedźcie sobie z Bogiem.
 — Ustąp-no waćpan, co to za gadanie jest?! Co pomoże, że pan nie ustąpisz? Czy pan nie wiesz, że my możemy przyjechać z takim, co każe panu ustąpić, a wtedy co będzie? Gdzie się pańska pycha podzieje?
 — To moja rzecz. Nie wpuszczę was teraz i dość.
 — Nu, poco to głupie bałamuctwo? My wasana potrzebujemy odepchnąć, nas tu kilku jest, wszyscy, chwalić Boga, zdrowi ludzie.
 — I ja parobków mam też kilku — odrzekł spokojnie ekonom.
 — Co robić z takim człowiekiem? To waryat!
 — Ja wam powiem, co robić.
 — Słuchamy, owszem, powiedz pan mądre słowo.
 — Naprzód konia zawrócić.
 — Jakto zawrócić?
 — No, to przecież potraficie; potem jechać przed siebie, od lasu na prawo, przez górę, i znów na prawo od figury.