Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/100

ale to nic, popracujemy jeszcze. Później, wyobraź sobie sąsiedzie, bo właśnie nas przy tej czynności zastałeś, robiliśmy tranzakcyę z niemcami.
 — Sprzedałeś sąsiad majątek!! Niepodobieństwo!
 — Blizki, bardzo blizki już byłem.
 Pani Lucyna z niepokojem spojrzała na brata.
 — Ale ostatecznie nie sprzedałeś?
 — Nie. Wyobraź sobie, postawiłem za warunek, żeby razem z majątkiem nabyli niemcy mój sławny proces z kapitułą...
 Wyrwicz śmiechem wybuchnął.
 — Nie śmiej się — rzekł pan Mikołaj, przybierając minę poważną — nie śmiej się, to rzecz gruba; Jajko powiada, że można wygrać, a on na takich rzeczach zęby zjadł. Ostatecznie szwaby nie chcieli, ja nie ustąpiłem i oto... rozchwiało się.
 — Bogu dzięki! — zawołała panna Michalina z radością.
 — To panią cieszy? — spytał pan Karol.
 — Spodziewam się, że bardzo cieszy. Czy mało już nazabierali naszej ziemi... czy mało? powiedz pan sam. Gdyby dalej szło w takim samym stosunku, to za lat dziesięć, dwadzieścia, wykupiliby