Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/106

 — To znaczy, że pan nie chcesz prowadzić ze mną dyskusyi.
 — Ależ pani...
 — Rozumiem, rozumiem doskonale. Już więcej sporu tego wszczynać nie będę, ale chciałabym dorzucić jeszcze jedno słówko.
 Słucham pani.
 — Czy widziałeś pan kiedy błędne ogniki na manowcach, gdy się nocami migocą, przelatują z miejsca na miejsce, niby nocne ptaszki o świecących skrzydłach.
 — Widziałem.
 — A czy wiesz pan, co lud o tych ognikach powiada?
 — Nie, pani, nie wiem.
 — Lud mówi, że są duchy jeometrów, którzy mierzyli ziemię źle i na krzywdę ludzką. Nie mają też one spokoju po śmierci i biegać muszą od kopca do kopca, od miedzy do miedzy, aby pokutować za swoje błędy przez wieczność całą, bez końca.
 Pan Karol roześmiał się.
 — Biedni jeometrzy — rzekł — taka straszliwa kara ich czeka za bagatelną omyłkę w rachunku. I pani, panno Michalino, wierzy temu?