Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/113

samego djabła dać, toby mu łeb, albo ogon urwali. Weronisia płacze, że szklanki w kredensie tłuką! Co się dziwić, kiedy taki dyszel mogli zepsuć... pamiętasz przecie Lucynko jaki to był dyszel!
 — Czy ojciec dla mnie nie będzie miał czasu, ani trochę, ani minutki, nic?
 — Dla ciebie?
 — Tak, dla mnie. Przecież to tak małe żądanie...
 — Zapewne... ja dla ciebie? Moja Lucynko, ja zawsze jestem dla ciebie.
 — Więc...
 — Tak, tak; czekajno na czemże to stanąłem? aha! dwadzieścia dwie kopy i snopków dwa... Ileż to razem? Policz-no moja Lucynko...
 — Doprawdy ja ojca nie rozumiem...
 — To szczególne, powiadam przecież wyraźnie: dwadzieścia dwie kopy i snopków dwa... następnie trzydzieści sześć kóp równo — to już jak dałem nowy dyszel...
 Pani Lucyna usiadła na kanapie i zakryła twarz rękami. Przez chwilę trwało milczenie, przerywane ciężkiemi westchnieniami młodej kobiety.
 Stary szlachcic odwrócił głowę...