Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/128

dził tak, że aż krzyknęłam Jezus Marya! żeby choć jakiego wypadku nie miał, chowaj Boże...
 — To już w tym tygodniu drugi raz...
 — Do Czarnej? Tak, drugi, a może nawet i trzeci. Trudno rachunku dojść, gdyż prawie codzień tam jeździ.
 — Szczególna rzecz doprawdy...
 — A cóż... ja się nie dziwię... Panna ładna... jużci przyzna Lucynka że ładna, nawet mojem zdaniem bardzo ładna... Nie często można spotkać taką twarz...
 — Tak sobie... ujdzie.
 — A nie! to mało powiedziane, panna ładna! To też powiadam: nic dziwnego że Karolek tam jeździ.
 — Przypuszczasz, że się zakochał?
 — Dlaczego nie?
 — Niby to tak łatwo!
 — Oh łatwo! i jak łatwo, — rzekła z westchnieniem stara panna.
 Pani Lucyna uśmiechęła się?..
 — Zkądże ty wiesz o tem? — zapytała.
 — Ludzie tak mówią.
 — A może doświadczenie własne... przyznaj się!