Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/134

 — Pani dobrodziejko, w szpargałach znajdują się niekiedy skarby, wielkie skarby...
 — Dlatego to zapewne nie szukałeś pan skarców gdzieindziej.
 Pan Symplicyusz uśmiechnął się.
 — Dlaczego nie szukałem... a skądże pani wie, że nie szukałem? Kto pani o tem powiedział?
 — Fakt...
 — Jakto fakt? Nie rozumiem pani...
 — To aluzya do twego starokawalerstwa — wtrącił pan Józef.
 — Czy tak?
 — Rzeczywiście to miałam na myśli, że papierowe skarby wystarczyły panu aż dotąd...
 — Tak i, niestety, muszą już wystarczać na zawsze... Nie chodzi tu wszakże, żebym miał innych nie szukać... At, dawne dzieje! — dodał, machnąwszy ręką niechętnie.
 — Niech nam pan co z tych dziejów opowie! — zawołała panna Michalina.
 — Na co? Nie lubię odgrzebywać popiołów...
 — Czy z obawy, że może pod ich szarą powierzchnią kryje się jeszcze dotąd jakiś żarzący węgielek... iskierka....