Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/141

lina — tem serdeczniej powitam go w naszych progach.
 — A przytem i szczęście ma — dodał stary szlachcic z uśmiechem.
 — Jakto, panie?
 — Ano, jeszcze się nie pokazał w Czarnej, a już mu panna Michalina serdeczność przyrzeka.
 Pan Karol poruszył się niecierpliwie.
 — Więc ten pan — rzekł — jest z zawodu agronom?
 — Agronom, panie łaskawy, agronom... Właśnie chciałby w tych stronach majątek kupić i orać naszą rolę podług niemieckiej mądrości. Ja sam zachęcałem go, żeby w tych okolicach fortuny poszukał, bo znajomych tu mam sporo... ludzie poczciwi, a przytem możeby sobie tu łacniej, niż gdzieindziej, towarzyszkę życia wynalazł...
 — O to wszędzie łatwo — rzekła panna Michalina z uśmiechem — panien nigdzie nie braknie.
 — I to prawda, ale ja mam jakoś szczególne do tutejszej okolicy przekonanie i dlatego zachęciłem Witolda, żeby w te strony podążył...
 — Pan?
 — Naturalnie, że ja. Mam względem niego