Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/147

 — Wiesz co, że jesteś prawdziwym gentelmenem z tem swojem — więc? Istotnie, jest to z twojej strony szczyt kurtuazyi...
 — Wybacz mi, ale mam tak szalony ból głowy, że nie jestem w stanie zdobyć się na uprzejmość i pamiętać o konwenansach, zwłaszcza gdy jestem w domu i mam do czynienia z siostrą.
 — Która zapewne nie jest kobietą...
 — Nie, lecz która, jako siostra, powinna być wyrozumiałą.
 Pani Lucyna spojrzała na brata. Istotnie był blady i bardzo zmieniony.
 — Co ci jest? — spytała z przestrachem.
 — Nic, właściwie... ból głowy...
 — Z Czarnej wracasz?
 — Tak.
 — Czyżby tam co zaszło?
 — Nic a nic... Byli wszyscy domowi, jak zwykle, stary Symplicyusz.
 — I nikt więcej?
 — Nikt. Oczekiwali wprawdzie przybycia gościa, ale ja wyjechałem wpierw, nim on przybył...
 — Cóż to za gość?!...
 — Jakiś kuzynek, pan Witold...