Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/148

 — Nazwisko?
 — Doprawdy, nie pamiętam. Dziwne jakieś nazwisko, litewskie czy żmudzkie, wymówić trudno...
 — Czekaj, mój Karolku, ach, już wiem... to Perwoyń!...
 — Zdaje się, że tak.
 — Czy nigdy nie słyszałeś o nim?
 — Nie...
 — Rzecz szczególna... bo ja to nazwisko doskonale pamiętam, nieraz obijało mi się ono o uszy... Więc powiadasz, że tam oczekiwali na niego w Czarnej?
 — Tak, oczekiwali, a Symplicyusz rozpływał się w pochwałach dla owego młodzieńca. Mówił, że tu dla niego majątku szukać będzie... i żony.
 Pani Lucyna uśmiechnęła się.
 — Teraz, mój, biedny Karolku, wiem już, jaka jest przyczyna twego bólu głowy...
 — Cóż znowu!
 — Nie tłómacz się. Dla mnie to jasne, ale...
 — Ale co?
 — Nie sądziłam, że się tak przestraszysz, biedaku...