Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/152

warczne zaczęły ujadać i wielka bryka, zaprzężona w dwa duże chude koniska wtoczyła się na dziedziniec.
 Widać, że jadący spostrzegł pana Mikołaja, gdyż zamiast przed domem, kazał chłopcu swemu przed stodołą brykę zatrzymać.
 — Ho! ho! — zawołał pan Mikołaj, — skądże tak rano?!
 — Umyślnie do wielmożnego pana, — odrzekł gruby żydziszko, z trudnością gramoląc się z bryki — na moje sumienie naumyślnie!
 — To dobrze, to bardzo dobrze, czemże ci mogę służyć mój Janklu?
 — Co to jest służyć?! Kto widział, żeby taki pan żydkowi służył — to my panom służymy, jak wypadnie potrzeba...
 — No, już ja wam za te usługi bardzo pokornie dziękuję.
 — Niech wielmożny pan dwa razy tego nie powie...
 — Ciekawym dla czego?
 — Kto może wiedzieć co będzie? Dziś wielmożny pan dziękuje — a może jutro...