Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/155

teraz! Niech moje wrogi takie życie mają! Co dawniej było w Gdańsku, a co dziś jest?! pytaj się pan dobrodziej co dziś jest? — nie ma nic. Nic nie ma, na moje sumienie. Ja nie mogę zmiarkować gdzie się wszystkie pieniądze podziały, każdy goły, nikt nic nie ma...
 — Czekaj-no, zdaje mi się, że ktoś zajechał przed dom...
 Jankiel przysłonił oczy ręką i spojrzał.
 — Albo ja wiem... konie jakby z Czarnej.
 — A no, to przepraszam cię, mój panie Janklu, ale wypada mi tam pójść.
 — Ten pan tutaj sam idzie...
 — Ach Symplicyusz, kochany Symplicyusz! — zawołał pan Mikołaj — czekaj-że, przecież w stodole cię przyjmować nie będę.
 — Ależ nie rób sobie subiekcyi, mój jegomość. Nie chcę przeszkadzać.
 — Przecież...
 — No, nie róbże ceregielów, mój Mikołaju, jak się tu załatwisz, pójdziemy do domu, przytem niechże i ja twoją stodołę obejrzę. Porządna stodoła, dalibóg...