Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/157

 — Widzi pan dobrodziej, ale to się w każdym interesie i w każdym człowieku zdybuje...
 — I w każdym handlu naturalnie...
 — Dla czego nie?
 — Cóż pan Jankiel dziś kupuje w Maciejowie?
 — Chciałbym trochę żyta ale nie dużo. Ja się boję dużo — teraz cena zła, czas niepewny.
 — A kiedyż on pewny bywa?
 — I to prawda, człowiek nigdy nie wie czego się ma spodziewać. Jedni powiadają, że będzie na dwadzieścia lat spokój, drudzy mówią, że lada tydzień zrobi się wojna. Tymczasem i spokoju nie ma i wojna nie jest. Niech kto będzie mądry i prowadzi interes na terminowe kontrakty... z taką paskudną procedurą! — Kupcy boją się.
 — To już haftujesz, panie Janklu, — odezwał się Symplicyusz — bo dawno nie było takiego ruchu w handlu zbożowym jak obecnie. Ceny idą w górę.
 — Jakto idą? Ja panu dobrodziejowi przyniosę kontrakt na piśmie, że kupiłem niedawno żyto i pszenicę po ośm rubli parę!
 — Chyba u jakiego bankruta...