Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/160

 — Ależ Mikołaju, mój Mikołaju kochany, czemu ty się unosisz?
 — Chcę go przekonać.
 — Proszę wielmożnego pana...
 — Nie; ja ciebie przekonam... Gadaj sobie co chcesz, ale pszenicy mojej nie obgaduj! Wicek! chodź no tu.
 Parobek przybiegł od młocarni.
 — Słucham, — rzekł.
 — Weźno, otwórz wierzeje z tamtej strony i przynieś szuflę, przecież muszę przekonać tego niedowiarka, niech wie co to maciejowska pszenica...
 — Dajże pokój.
 — Na co? ja wielmożnemu panu już wierzę — to jest śliczna pszenica.
 — Zobaczysz.
 Wicek wierzeje z przeciwnej strony otworzył.
 Gwałtowny pęd wiatru obwiał rozgorączkowanego pana Mikołaja.
 Chciał coś przemówić, lecz nie mógł. Twarz mu zsiniała, rozpostarł ręce i ze strasznym okrzykiem padł, uderzając głową o twarde, ubite klepisko.