Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/166

rzekł fornal uchyliwszy czapki i odjechał powoli ku stajni.
 — Dobrzy ludzie — mruknął Jajko półgłosem — dobrzy ludzie, dalibóg.
 Doktór obejrzał chorego, zalecił, co potrzeba było, lekarstwa przepisał i uspokoił obecnych.
 — Rzecz ciężka — rzekł — ale nie traćcie państwo nadziei...
 Niezadługo nadjechał drugi fornal z Łukaszewiczem i trzeci z Wajnbergiem.
 Zrobiono na prędce konsylium, a chociaż wszyscy trzej eskulapi spoglądali krzywo na siebie i nawzajem za wielkich się uważali fuszerów, jednak przy łożu chorego porozumieli się jakoś i zgodzili...
 W kilka minut później owe kare konie, kierowane wprawną dłonią Macieja, pędziły ku najbliższemu miasteczku.
 Doktorzy rozjechali się każdy w swoją stronę, a Sapiejewski przyrzekł codzień chorego odwiedzać.
 Od chwili owego wypadku dwór w Maciejowie do niepoznania się zmienił.
 Zrobiło się w nim dziwnie ponuro.
 Pan Mikołaj leżał w swoim pokoju, oddychając