Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/168

 — Nie o to idzie, mój panie Karolu... Choroba, której uległ twój ojciec, nie wymaga pomocy znakomitości. I ci panowie, którzy tu dziś byli, są dobrzy praktycy i co trzeba będzie zrobią bezwątpienia.
 — Więc o cóż panu idzie?
 — Folwark duży, a pan sam, panie Karolu, powiadasz, że do gospodarstwa zamiłowania nie masz, że to się z przekonaniem twojem nie zgadza.
 Pan Karol wsparł głowę na rękach.
 — Tak jest — rzekł — ja to istotnie mówiłem...
 — A nie sposób tak dużego majątku bez zarządu pozostawić.
 — Prawda... prawda...
 — Widzisz więc, na jakiś czas, dopóki się czegoś stanowczego nie przedsięweźmie, jabym ekonomował tu...
 — Pan?
 — A cóż?! Mikołaj przyjacielem mi był i jest. Kochałem go zawsze i dziś kocham, więc...
 — To niepodobna.
 — Dlaczego, mój panie Karolu, dlaczego?
 — Nie sposób.
 — Proszę cię, pomyśl. Ja obowiązków żadnych