Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/171

 — Nie może być o tem mowy teraz.
 — Jednak przecież marzyłeś pan o tem, a i pani Lucyna również radaby tę chwilę przyśpieszyć... Dlaczegóżby więc nie?
 — Nie, panie, nie!...
 — Wola wasza, moi państwo. Niedawno jeszcze prosiliście mnie o pośrednictwo...
 — Ale nie teraz, nie teraz...
 — Co do mnie... nigdy nie byłem za tem, żeby szwabów tu wpuszczać, ale jeżeli się trafi kupiec swój, rodak...
 — Nie...
 — I tak nie?
 — Niepodobieństwo! Teraz, gdy ojciec chory, ani ja, ani moja siostra, nie umielibyśmy podsunąć mu tej myśli.
 — A później?
 — Później, alboż ja wiem, co będzie później?
 — No, naturalnie, przy dzisiejszem twojem zmartwieniu, panie Karolu, trudno przewidywać odleglejszą przyszłość, a nawet i zastanawiać się nad nią, ale skoro już zgadało się o tem, to pozwólże jeszcze jedno słówko dorzucę...
 — Proszę pana.