Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/172

 — Oto, uważasz... jakby to powiedzieć? To jest, jeżelibyście mieli chęć fortunę sprzedać, to ja zamawiam sobie pierwszeństwo.
 — Mówiłem panu, że nie myślimy o tem.
 — To nic, ale gdyby... na wszelki wypadek...
 — Ojciec...
 — Ojciec! Wy go nie znacie, moi państwo. Dziwna rzecz, ja wy go nie znacie.
 — Nie znamy?
 — A tak. Sądzicie zapewne, że upierałby się przy swojem, że wyjechałby znów z tą nieszczęśliwą kapitułą w chwili podpisania umowy.
 — A naturalnie...
 — Otóż ja wam głową swoją ręczę, że nie i dlatego właśnie o pierwszeństwo proszę Szwabom sprzedać nie chciał — ale swojemu sprzeda, mnie sprzeda.
 — Panu? — spytał pan Karol z niechęcią.
 — Tak, tak... ale widzę, panie Karolu, że ta rozmowa sprawia ci przykrość... Przerwijmy ją więc... Ja pożegnam cię już. Jadę do Czarnej. Jutro wpadnę koło wieczora, dowiem się o zdrowiu kochanego pana Mikołaja i będę tu zaglądał codzień prawie... Tak... twój ojciec, panie Karo-