Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/179

gi i że koniecznie raz już coś z Witoldem zrobić trzeba.
 Psuło mu to humor, niecierpliwił się i palił fajkę za fajką, lub też przekomarzał się z panną Michaliną.
 Właśnie było to jakoś przed południem, Symplicyusz z górki swojej do saloniku zeszedł.
 Panna Michalina siedziała przy oknie zajęta robotką. Zdaje się jednak, że myśl jej błądziła daleko...
 Jajko odezwał się pierwszy.
 — Dzień dobry, panno Michalino, dzień dobry! Cóż tak pani w samotności robi...
 — Poduszkę do kościoła.
 — Śliczna rzecz... kwiaty, bukiety, krzyż... Cuda panie wyrabiacie swemi delikatnemi rączkami. Cuda istne... arcydzieła cierpliwości. Mnie, żeby na żelaznym łańcuszku przykuto, tobym nie wytrzymał przy krosienkach.
 — A jednak potrafi pan nieraz całe noce nad starymi aktami przesiadywać.
 — Bo już to moja wrodzona słabość. Ja w starych aktach chętniebym ciągle szperał, bo to moja pasya; ale pani, jako osoba młoda, wolałaby zape-