Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/181

 — Jak dla kogo...
 — Pozostańmy więc każde przy swojem zdaniu.
 — To będzie podobno najlepiej.
 — Dobrze, panno Michalino dobrodziejko, a jeżeli pani nie nudzę, to pomówmy o czem innem... Zgoda?
 — I owszem, wybór przedmiotu panu zostawiam.
 — A zatem mówmy o samotności. Nieprawdaż, łaskawa pani, że jest to rzecz przykra.
 — Jeżeli samotność można nazwać rzeczą...
 — Podchwytuje pani wyrazy.
 — Przeciwnie, stosuję się do definicyi pana dobrodzieja.
 — Niechże i tak będzie. Pan Witold...
 — Przepraszam, mieliśmy mówić o samotności.
 — Właśnie do tego dążę. Gdyby pan Witold nie był w tej chwili na polowaniu, to tu nie byłoby samotności.
 — Przecież pan tu się znajduje, a lada chwila może nadejść i mama, samotność więc ucieknie, nie czekając przybycia pana Witolda i możności przeniesienia się do lasu.