Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/194

 — Do Maciejowa, moja panno.
 — Wszyscy?
 — A naturalnie, że wszyscy, i ty, Michalinko, z nami...
 — To dobrze, to doskonale! Oddawna należało to zrobić.
 Panu Symplicyuszowi nie bardzo się ten wyjazd podobał. Krzyżował on mu różne, pracowicie ułożone plany, lecz cóż było robić. Musiał ustąpić.
 Po obiedzie zajechał powóz i bryczka i całe towarzystwo w drogę ruszyło.
 Panna Michalina była niezmiernie ożywiona. Mówiła dużo, śmiała się, a na bladą jej twarzyczkę wystąpiły żywe rumieńce.
 Przybywszy na miejsce zastali już doktora, który z pewną niecierpliwością spoglądał na stolik do kart.
 Nadjechał też niedługo i proboszcz — i rozpoczęła się batalia przy zielonym stoliku, batalia niekrwawa, ale pochłaniająca całą uwagę walczących.
 O Bożym świecie zapomnieli.
 Pan Mikołaj, leżąc na łóżku, przypatrywał się grze. Znać było, że interesuje go ona, bo oczu od stolika nie odrywał.