Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/198

 — O przepraszam, to wymaga sprostowania...
 — W rzeczach gustu zostawmy korespondentowi zupełną swobodę, tembardziej, że, jak uważam, w poglądach swoich nie jest odosobniony...
 — Jakto?
 — Spojrzyj pan w stronę fortepianu — rzekła z uśmiechem — zdaje mi się, że dostrzeżesz tam kogoś, który przekonanie korespondenta podziela.
 — Pan Witold?
 — Widzisz pan przecie...
 — Zdaje się pani tylko, zresztą to niepodobieństwo...
 — A to dlaczego?
 — Niech mi pani pozwoli nie odpowiedzieć na to pytanie.
 — Skoro życzysz pan sobie — niechże będzie i tak, ale wracamy do dalszego ciągu naszych informacyi. Powinny one być dla pana bardzo zajmujące, gdyż dotyczą jego własnej osoby...
 — Tem łatwiej będzie mi je sprostować.
 — Wątpię, wiadomości bowiem, jak powiedziałam, są pewne i pochodzą z doskonałego źródła...
 — Słucham...
 — Otóż pan Karol stał się bardzo wojowniczym.