Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/199

 — Co pani mówi?
 — Tak, wojowniczym, albowiem stacza walki sam ze sobą...
 — Ja?
 — Nie inaczej. Walki z usposobieniem swojem, upodobaniami...
 — Może i z przekonaniami?
 — Nie. Z temi pan Karol jest w zgodzie...
 — Jak to mam rozumieć?
 — Nie wojuje on z przekonaniami o obowiązku. Przeciwnie, o ile mi się zdaje, zawarł z niemi przymierze zaczepno-odporne... Czy zaprzeczy pan temu?
 — Jestem pełen uwielbienia dla korespondenta pani, który mnie tak dobrze zrozumiał.
 — Uwielbienie to należałoby zwrócić pod właściwym adresem. Korespondent mój notował tylko fakta, oświetlenie ich zaś i zrozumienie, to już nie jego zasługa.
 — Panno Michalino...
 — Za pozwoleniem. Widzę, że masz pan ochotę podziękowania mi... Niema za co. Cóż to za zasługa, że mam lepszy wzrok niż inni i że niekiedy widzę dobrze... Ale musimy wrócić do początku.