Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/208

 — Ale pan Witold, jak widzę, szczególnie ci przypadł do gustu...
 — Nie zaprzeczam. Przypomina on mi kogoś...
 — Dawną miłość, Weronisiu...
 — Nazwij to, jak ci się podoba, dość, że przypomina mi lepsze czasy życia...
 — W tem właśnie niebezpieczeństwo.
 — Dla mnie żadne. Ale zdaje mi się, że jest ktoś inny, komu ono zagraża.
 — Komu?
 — Pannie Michalinie... Doprawdy, byłaby z nich śliczna para.
 Pan Karol niecierpliwie poruszył się na krześle.
 — Sądzę, — rzekł — że panna Michalina nie podziela twoich zachwytów, Weronisiu, i jest dla niego dosyć obojętną.
 — W myśl twoich życzeń, Karolu — wtrąciła pani Lucyna.
 — Zapewne i w myśl twoich także. Rozmawiałaś z nim prawie przez cały wieczór i, o ile mi się zdaje, nie sprawiało ci to wielkiej przykrości, przeciwnie, sądziłbym, że zachwycałaś się jego towarzystwem.
 — Widzisz, jakiś ty niewdzięczny brat! Czy