Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/215

otwartością mówić, jako człowiek godzien chyba twego zaufania...
 — Ależ panie Symplicyuszu, dziwię się nawet, ża się aż do takich przygotowań i wstępów uciekasz, mów poprostu o co idzie.
 — Ano... tedy o Michalinę idzie mi dla Witolda...
 — Domyślałem się...
 — I cóż powiesz na to, panie Józefie?...
 — Co powiem? Powiem, że o lepszej partyi dla mojej jedynaczki marzyć nawet nie mogę i gdyby tylko wola jej była po temu, to z całego serca pobłogosławię, majątek im oddam, a sam patrzyć będę na ich szczęście.
 Pan Symplicyusz ręce rozkrzyżował i na szyję Józefowi się rzucił.
 — Słuchaj, panie Józefie, — mówił głosem drżącym ze wzruszenia — jeżelim kiedy widział, jeżelim kiedy wyobrażał sobie bardziej dobraną parę — to pies jestem! Bo, proszę cię, Witold... jest dzielny chłopak, a twoja Michasia to... to... proszę cię, anioł... Jeżeli oni nie będą z sobą szczęśliwi, to już chyba niema szczęścia na świecie...
 — Dobrze to jest, mój drogi, ale widzisz...