Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/224

 W godzinę później pan Symplicyusz Czarnę opuszczał. Deresz, wypoczęty przez czas dłuższy, spasiony jak wał, kłusował ostro, parskając, a stary szlachcic ulubioną swoją fajeczkę pykał, a o przyszłości młodej pary rozmyślał...
 — Zabawny człowiek — rzekła panna Michalina do ojca, gdy już biedka pana Symplicyusza zniknęła za bramą.
 — Może, ale poczciwy, prawy...
 — O poczciwości jego nie mam prawa wątpić, lecz rozśmieszył mnie na odjezdnem.
 — Czem?
 — Naprzód pocałował mnie w głowę...
 — Mógłby być twoim dziadkiem.
 — Zapewne... a powtóre, takie mi dziwne nauki dawał...
 — No?
 — Powiedział mi, ach! dużo mi mówił o młodości, o sercu, o szczęściu... niestworzone rzeczy, wreszcie skończył pogróżką.
 — Jakto?
 — Zagroził mi, że jeżeli nie zakocham się na zabój do czasu jego powrotu, to obrazi się na mnie