Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/225

śmiertelnie i już nigdy noga jego w Czarnej nie postanie.
 — Cóż odpowiedziałaś na to?
 — Powiedziałam, że wezmę zaraz jego fotografię, wpatrywać się w nią będę po kilka godzin na dzień — i jeżeli nie będę mogła się zakochać, to niech mi wspaniałomyślnie wybaczy.
 — W czyją fotografię masz się tak wpatrywać?
 — W czyjążby? — naturalnie, że w drogie rysy pana Symplicyusza...
 — Pan Józef się rozśmiał.
 — Nie przypuszczasz chyba, że sam dla siebie chciał wzbudzić sentyment w twojem sercu...
 — Więc?...
 — Może miał kogo innego na myśli.
 Panna Michalina nie odpowiedziała nic, pokręciła tylko główką i wybiegła z pokoju.
 Zima przeszła. Ciepłe słońce wiosenne pobudziło do życia całą przyrodę. Zazieleniły się łąki i pola; rozśpiewały ptaki w lasach, weselej szumiały rzeki i strumienie.
 Drzewa, świeżą zielenią pokryte, szemrały gałązkami, oracze z pługami wychodzili na pola.
 W Maciejowie duże zmiany zaszły. Pan Miko-