Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/229

 — Nie wiem, o czem ojciec mówi.
 — Ach, Boże! O tem, o co tyle lat męczyliście mnie...
 — My?!
 — O sprzedaż Maciejowa...
 — Ja ojca nie namawiam, — rzekła pani Lucyna — czy nam tu źle?...
 — No, proszę, jak to się gusta zmieniają... Tak niedawno jeszcze...
 — Dziś rozmyśliłam się...
 — I ja się także rozmyśliłem, kochana Lucynko...
 — Ojciec?!
 — A tak. Naturalnie szwabom nie chciałem ojcowizny, która przez lat tyle była w ręku naszej rodziny, sprzedawać, ale dziś, gdy się trafia kupiec porządny, rodak, a poniekąd i przyjaciel, to czegóżby nie? Na co macie zagrzebywać tu swoją młodość, zdolności i talenta? Wynieście się do miasta, szukajcie odpowiedniejszej sfery, a ja, jako stary inwalid, jak Sapiejewski powiada, osiądę także na bruku, będę miał blizko kościół, gazety, może do resursy jakiej się zapisze — ot i tak, jako