Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/230

stary emeryt, żywota dokonam. Wysłużyłem się już dość tym zagonom szarym, tym polom.
 Pan Karol nic nie odpowiadał, wsparł głowę na rękach i posmutniał widocznie.
 — Ciekawam, cóż to za kupiec? — spytała pani Lucyna.
 — Znasz go dobrze, zgadnij.
 — Nie domyślam się nawet.
 — Jajko, stary Symplicyusz...
 — On?
 — A tak, właśnie proponuje mi sprzedaż listownie, a za dwa tygodnie ma się osobiście zgłosić po odpowiedź.
 — Ten człowiek wszędzie się musi wtrącić — rzekła pani Lucyna prawie z gniewem.
 — Kiedy właśnie on tu pisze, że działa zgodnie z waszem życzeniem, że obiecywaliście mu nawet porękawiczne, jeżeli sprzedaż doprowadzi do skutku.
 — Ach, ojcze, ja wtenczas byłam chora, rozdrażniona, zmartwiona różnemi przejściami i tym nieszczęśliwym rozwodem. Jednem słowem, wszystkiem...