Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/232

 — Dzieci?! — zawołał pan Mikołaj — co się z wami porobiło? Cóż to za metamorfoza?...
 Pan Karol milczał, pani Lucyna spuściła oczy.
 Ojciec powtórzył pytanie.
 — Cóż za metamorfoza, — rzekł — niechże się dowiem, skąd się wzięła?
 — Proszę ojca, — odpowiedział pan Karol po chwilowym namyśle — proszę ojca, właściwie to nie jest żadna przypadkowa zmiana.
 — A więc cóż?
 — Tak... zastanowiliśmy się i przyszliśmy do przekonania, że lepiej tu zostać na miejscu.
 — Czy i ty, Lucynko, myślisz tak samo?
 — Tak, ojcze...
 — A jakżeż będzie z różnymi projektami, kuracyą i tak dalej...
 — Nic nie będzie.
 — Hm! hm... coś w tem święci... no, ale wasza wola, moje dzieci... jak chcecie, zastosuję się do niej. Czy mam Symplicyuszowi odpisać?
 — Wspominał ojciec, że osobiście ma się zgłosić po odpowiedź.
 — A tak, istotnie, pisze, że za dwa tygodnie tu przyjedzie.