Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/244

 — Dużoby o tem mówić... Mam względem niego obowiązki, życzliwość mi okazywał zawsze...
 — A wiesz, — rzekł z uśmiechem Karol — będziesz miał twardy orzech do zgryzienia.
 — No...
 — Pan Symplicyusz nie należy do przyjaciół mojej siostry.
 — A to z jakiej znów racyi?
 — Zapewne sam ci powie, dla czego.
 — Cóż znowu!
 — Taki dziwak... miewa swoje uprzedzenia.
 — Moją rzeczą będzie usunąć je — ale co tam... Ja mam swoje zdanie, a skoro on mnie tak kocha, bo o tem nie wątpię, to powinien się cieszyć z mego szczęścia. No, Karolu, siadajmy na konie i jedźmy do Czarnej, ja u was i jutro być mogę. Wytłomaczysz mnie przed siostrą, a ona taka dobra... wybaczy.
 Pan Karol długo namawiać się nie dał.
 Wsiedli na konie i pojechali.
 Przez drogę rozmawiali ciągle. Witold obszernie rozwijał swoje plany na przyszłość.
 — Przekonasz się, — mówił — że zrobimy dużo, bo pole do działania mamy obszerne, bardzo obszer-