Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/252

 — Cóż miałem robić? — spytał Witold z uśmiechem.
 — Nie dać... rozkochać pannę... uprzedzić!... A ja, proszę cię, pieniądze pościągałem, prezenta dla Michasi przywiozłem... majątek dla ciebie chciałem kupować... tak byłem pewny... tak byłem pewny...
 Przeszedł się kilka razy po stancyi, a potem zatrzymał się nagle.
 — To się odrobi — rzekł. — Od czegóż dyplomacya... od ołtarza się rozchodzą nieraz. Odrobi się!
 — Nie sposób.
 — Dlaczego nie sposób? Przecież mam głowę na karku, na honor, mam jeszcze...
 — Panie Symplicyuszu, — rzekł Witold — zawsze byłeś moim przyjacielem, prawie...
 — Więc też właśnie...
 — Chciej-że mnie pan wysłuchać, bo mam prośbę do pana.
 — No, no... słucham tedy.
 — Otóż zostawmy w spokoju szczęśliwych narzeczonych. Kochają się nawzajem, niechże będą szczęśliwi...