Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/253

 — A! to nie może być... Szkoda Michalinki dla Karola... ja to zaraz panu Józefowi wytłómaczę... nie dopuszczę, nie zezwolę... nie!
 — Ależ dopuści pan, dopuści... bo to już rzecz skończona. Pan Mikołaj tu był, o rękę Michasi dla syna prosił. Przyrzeczenie solenne otrzymał — a pan Józef słowa nie złamie i nie cofnie.
 — Wynajdzie się pozór... ale miałeś o coś prosić...
 — Właśnie... wiadomo panu, że jestem sierota, że nie mam nikogo z bliższych w tych stronach.
 — No — a ja? czy ja daleki ci jestem?
 — Dla tego też do pana się udaję, panie Symplicyuszu... proszę o wyświadczenie mi wielkiej, bardzo wielkiej łaski...
 — No... no, cóż takiego?
 — Żeby pan był łaskaw pojechać ze mną do Maciejowa.
 — Do Maciejowa!
 — Tak... i poprosić pana Mikołaja, o rękę jego córki dla mnie...
 Jajko aż odskoczył.
 — Coś ty powiedział?... o rękę pani Lucyny?...