Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/48

 — No, widzisz pan, kobieta, panna, to zawsze co innego...
 — Wielka mi rzecz panna! Mając pięćdziesiąt lat z okładem, mogła się już była do tej panieńskiej godności przyzwyczaić — i nie wyrabiać komedyi na starość.
 — Dajżesz jej pokój! O jakich to zmartwieniach mówiłeś, panie Mikołaju?
 — Mam ich tysiące... codzień nowe!
 — Słyszałem i ja coś o tem...
 — Ty?
 — Tak... Joel mi wspominał. Znasz go przecie?...
 — Znam, ale skądby on mógł wiedzieć?
 — Jednak widocznie coś wie, bo wspominał.
 — Ale to chyba przeczuł, bo mnie wielkie istotnie zmartwienie spotkało dziś rano, przed samym twoim przyjazdem...
 — Cóż się stało?
 — Okropność! powiadam ci, mój kochany, okropność! Wolałbym nie wiem co stracić, wolałbym z Gapcewiczem sprawę przegrać, wolałbym... już sam nie wiem, cobym wolał...
 — Ależ o co idzie?